Odyseusz opuszcza ojczyznę z powodu wojny trojańskiej
Pod pretekstem zemsty za porwanie Heleny
Tak na prawdę jednak, by uciec od Antyklei i Penelopy.
Jego matka jest największym problemem,
Gdyż jedynie po jej śmierci może powrócić.
Umiera ona z tęsknoty za Odyseuszem,
Po samotnym życiu z Laertesem,
Który w końcu ją porzuca.
Penelopa straciła męża, bo starała się go
Usidlić małżeństwem, przed którym się bronił.
On jednak wybrał magiczną wieź z Kirke
Zamiast niej, jak i wolę wolności Kalipso
Zamiast Kirke, i okazuje to
Zostając siedem lat u nimfy.
W końcu powraca, lecz w przebraniu.
W tym czasie Penelopa wybiera nieznajomego,
Organizując prawdziwe egzogamiczne zawody.
Aby ponownie zdobyć żonę i uniknąć
Losu Menelaosa, Odyseusz
Morduje brutalnie wszystkich konkurentów.
Jednakże wyrusza w drogę ponownie.
Syn Zeusa i Mai (córki
Atlasa), brat Apolla, któremu bydło
Ukradł w dniu swoich narodzin. Powracając
Do domu napiął strunami skorupę żółwia.
Oczarowany dźwiękiem liry Apollo mu wybaczył.
Przywódca dusz, posłaniec, zastępuje
Iris, oszukuje Apolla,
Przeszukuje własność; jest, jak
Odyseusz, rozważny, przebiegły, zakłamany.
Nie jak O., jest również zaczarowany.
Daje cywilizowanemu człowiekowi jemu
Najbardziej potrzebne narzędzia: alfabet,
Cyfry, astronomię, muzykę.
Kupcowi: wagę i miarę,
Uprawę drzewa oliwkowego.
Poecie, który go w Arkadii
Opiewał, przedmioty kultowe:
Drzewo palmowe, rybę, liczbę cztery.
W jego kapeluszu podróżnym, z kijem
Oplecionym wężami i w sandałach ze skrzydłami
Jest tajemniczy, skryty, niewidzialny.
W rozdziale 50 swojego dzieła
Cervantes poleca Donowi
Romanse rycerskie w nadziei, że
„Przepędzą melancholię i
Poprawią twoje samopoczucie, jeśli się pogorszy”.
Mówi o jeziorze pełnym smoły, gorąco
Gotującym, z którego głos daje znak rycerzowi
Aby za nim podążać, a on bezzwłocznie
Porzucając myśli o sobie samym, zanurza się
W sam środek gotującego jeziora
Aby odnaleźć się na kwitnących łąkach,
Piękniejszych od Pól Elizejskich. Wówczas to
Ukazuje się potężny zamek, jego ściany
Są z masywnego złota, a bramy hiacyntowe.
Skąd wychodzi grupa dziewcząt,
Kąpią i ubierają rycerza, i karmią go.
Po skończonej biesiadzie - rycerz
Dłubie w zębach - ukazuje się dziewica,
Najpiękniejsza ze wszystkich, przysiada się do niego
I opowiada, co to za zamek, i dlaczego
Mieszka tu zaklęta.
Przypomnijmy sobie, Homer w VI pieśni Odysei,
Budzi śpiącego na piasku rozbitka
Odyseusza krzykami towarzyszek Nauzyki,
Którą zatrzymuje Atena
Aby Odyseusz - porównany przez poetę
Do zmoczonego deszczem lwa górskiego -
Mógł spostrzec urodę córki królewskiej
I wykazać się elokwencją, zakrywa
Swą nagość listkiem oliwnym.
Homer (Odyseusz) porównuje pannę
Do Artemidy, córki Zeusa.
Jej wdzięczna postać przypomina bohaterowi
Widok młodej palmy
Niedaleko ołtarza Apolla na Delos.
Z wdziękiem i namiastką mądrości Nauzykaa
Odpowiada, zapewnia Odyseusza
O gościnnym przyjęciu, i rozwiewa
Obawy swoich towarzyszek, którym nakazuje
Go wykąpać, tego obcego przysłanego przez Zeusa.
Niektóre z nich widzą w niej zwierciadło duszy.
W pieśni 7 Homer opisuje sad
W kraju Feaków: kwiaty, owoce,
Winnice - a nawet warzywa.
Z fontanny płynie czysty strumień
Do samego pałacu.
Gdy Odyseusz przekracza próg, goście przygotowują
Końcową obiatę na cześć Hermesa. Niewidzialny
Dociera do króla i królowej; ujawnia
Swoją obecność, splata dłońmi
Kolana matczynej Arecie.
Alkinoos zwraca się do niego jak ojciec,
Przesadza Laodama, swojego jedynego syna,
Z miejsca obok tronu. Podnosząc się z popiołu
Paleniska, bohater zasiada na miejscu
Syna, do jadła i napojów.
Później Cervantes skłania Kichota by wychwalał
Zalety Amadisa z Walii -
Na korzyść Sanczo. Potem pod pozorem
Zmiany tematu, Don mówi,
Że malarz „musi naśladować najlepszych malarzy”.
Że ta zasada odnosi się do wszystkich rodzajów działalności.
To prawda mówi, ten, kto chce być znany z
Cierpliwości i roztropności, musi
Naśladować Ulissesa, w jego osobie
Homer uwidocznił te cnoty;
Tak jak - kontynuuje Don - Wergiliusz,
W Eneidzie, przedstawia nam obraz
Posłusznego syna, zręcznego, odważnego,
Rozważnego przywódcy. Oni opisują ich,
Mówi, nie tak, jakimi byli,
Lecz tak, jakimi być powinni, aby służyć przykładem
Dla przyszłych pokoleń.
Hermes, aby wesprzeć Odyseusza
W walce z czarami Kirke, daje mu
Moly, czarodziejską roślinę, w której czarnych
Korzeniach i białych kwiatach niektórzy
Dopatrują się symbolu natury ludzkiej.
Hermes jest osobiście pośrednikiem
Między niebem a ziemią,
Światem i podziemiem, gdzie,
W pieśni 11, Odyseusz,
Upodabnia się do Hermesa.
Alegoryczny sposób czytania jest zawsze
Niebezpieczny, ale jednocześnie nieunikniony.
Dla neoplatonisty moly była równoznaczna z
Paideią, wychowaniem
Które umożliwia ludzkości zapalić
W niej płomień światła, a ciemność
Jej ziemskiego i zmysłowego bytu rozproszyć. Hermes
Po trzykroć wielki rozdał to światło.
Dla alchemika moly oznaczała
Lapis, kamień transmutacyjny,
Lub transformację świadomości.
Faust to inna historia: magiczny
Odyseusz; przeciwieństwo Eneasza, przenika
Przez średniowiecze; ale ciągle homerycki,
Ten duch towarzyszy przez życie Goethemu.
(A może Goethe jemu towarzyszy?)
Zaczynamy prologiem w niebie: Mefistofeles
Otrzymał pozwolenie na wystawienie
Duszy bohatera na próbę, Bóg
Jest pewien, że poniesie klęskę.
Sztuka rozpoczyna się, gdy Faust
Zawiązuje pakt z Mefistofelesem,
Którego będzie sługą, jeśli Faust,
Na skutek mu przysporzonych uciech,
Wykrzyknie, „trwaj chwilo, jesteś piękna!”
Po czym następują próby zaspokojenia,
Kończące się incydentem z Małgorzatą,
Którą Faust, podżegany przez Mefistofelesa,
Aczkolwiek nie bez walki
Wewnętrznej uwodzi, przez co
Przyczynia się do jej nieszczęśliwej śmierci.
W tym miejscu kończy się Część I.
Akcja Części II jest złożona,
A jej symbolika mroczna. Składa się z
Dwóch wątków, w pierwszym
Dochodzi do incydentu z Heleną, pierwotnie
Stworzonego przez Goethego jako osobny poemat.
Helena, symbolizująca perfekcyjną piękność
Ukazaną w sztuce greckiej, zostaje wyprowadzona
Z Hadesu i jest namiętnie prześladowana przez Fausta,
Jednak zostaje mu wydarta. Euforion,
Ich syn, personifikujący zjednoczenie
Klasyki z romantyzmem, również
Reprezentuje Lorda Byrona, znika
W płomieniach. W drugim wątku Faust,
Oczyszczony, oddaje się służbie
Ludzkości, wydzierając morzu ląd.
Jednak troski nękają go i oślepiają.
Zadowolony, że wykonał dobre
Dzieło, mówi znikającej chwili,
„Trwaj, jesteś piękna”,
I upada martwy. Piekło usiłuje zawładnąć jego
Duszą, lecz aniołowie zabierają ją ze sobą.
„Wspomnienia z domu umarłych”, dzieło
Które zapowiada dojrzałego Dostojewskiego,
Jest jego częścią, wyłaniającą się
Z najgłębszych poziomów jego osobowości.
Tu jego tragiczna intuicja
Wyrażona jest w jej najmniej zniekształconej
I bezwzględnej formie. Sięgające poza sztukę
I literaturę dzieło plasuje się
Między największymi mistycznymi objawieniami
Ludzkości (por. Augustyn, Pascal).
Irracjonalne podłoże wszechświata -
Poza wszelkimi granicami między
Dobrem a złem - jest wyrażone w tej
Nieoczekiwanej, paradoksalnej
Formie. Rozpatrzone jako literackie
Osiągnięcie, jest najoryginalniejszym
Dziełem Dostojewskiego, równocześnie też
Jego najsmutniejszym, a nawet „okrutnym”. Nie
Powinno być polecane tym, którzy nie są
Wystarczająco silni, by je pokonać
Lub zbyt niewinni, aby się nie zatruć.
Fitzgerald w „Postscriptum” broni
Pieśni 24 przed separatystami,
Którzy, jak Arystofanes szybko,
Zinterpretowali wers 296
Pieśni 23 jako „cel” poematu.
„Ten wers”, mówi Fitzgerald, „w którym
Odyseusz i Penelopa udają się na spoczynek,
Mógłby być zakończeniem staromodnego
Filmu, lecz nie eposu
Takiego jak ten.” Pieśń 24,
Zaznacza, jest całkowicie homerycka. Wzmianki
O Laertesie w innym miejscu na to wskazują; również
Nawiązania do skutków walki
Z konkurentami. „Porównanie Penelopy
Z Klitajmestrą.............zamyka tę kwestię.”
Aczkolwiek istnieje „inny powód” mówi,
„Bardzo ważny. Jeżeli przypadkowym zamiarem
Homera w Odysei było zakończenie
Iliady, to pieśń 24 rzeczywiście zamyka
Oba eposy.........Agamemnon
I Achilles są tu wśród zmarłych
Zjednoczeni, i, tak jak Iliadę zamyka
Pogrzeb Hektora, tak Odyseja nie
Kończy się, nim nie zostanie opisany
Pogrzeb Achillesa.” Oto dowód,
Że spójność obu eposów to kwestia argumentacji.